![]() |
![]() |
Напярэдадні калядна-навагодніх ці навагодне-калядных (каму ў якой паслядоўнасці) святаў найменш хочацца з кімсьці, альбо чымсьці палемізаваць і дыскутаваць. Бо нішто так не стамляе як бессэнсоўныя спрэчкі. Асабліва, калі гутарка ідзе пра канфесійныя справы, пытанні веры і „правільнасці” практыкі. А між тым такія высвятленні даволі частыя як у побытавым жыцці, так і ў асяродках інтэлігенцыі, сярод людзей, якія лічаць сябе перакананымі ве... Więcej »
Сёлетні, дванаццаты ўжо польска-беларускі літаратурны семінар „Бязмежжа” закончыўся ў апошнюю нядзелю (14.12.) у агратурыстычнай гаспадарцы „Бора-Здруй” у Новым Ляўкове Нараўчанскай гміны. Прэзентаваліся літаратары, якія ствараюць па-беларуску па абодвух баках мяжы. Распавялі яны пра свае творчыя змаганні і прадставілі свае найнавейшыя дасягненні. Несумненна, клімат месца, у якім праводзілася гэтае трохдзённае спатканне, спрыяў дэбатам ... Więcej »
— Я доўга думаў як ахарактарызаваць у адным слове „Чарнарускую хроніку пракажоных”, — сказаў рэцэнзент, езуіт Вацлаў Ашайца, — і такі адказ знайшоў у кніжцы на 241 старонцы. Там прачытаем сказ: „Ікона — гэта душа, выяўленая на дошцы”. Сапраўды. Кніжка Яўгена Кабатца — ікона. Чаму? Бо ікона, як і кніжка, пішацца і яна не з’яўляецца простым адлюстраваннем рэчаіснасці. Ікона нясе ў сабе свет, які быў, ёсць і свет, які будзе... Рэцэнзент у ... Więcej »
— Таямінца заключаецца ў тым, як скласці колеры адзін з адным, — гаварыў у фільме „Ikona na drogę” прызнаны ва ўсім свеце мастак з Валіл Лявон Тарасэвіч. Гэты дакумент прэзентаваўся ў палове мінулага тыдня на Беласточчыне — у беластоцкай Вышэйшай школе публічнай адміністрацыі і праз дзень — у Гарадку. На абедзвюх сустрэчах прынялі ўдзел аўтары фільма працягласцю ў 46 хвілін Ружа Фабіяноўская і Славамір Мальхарак, — нядаўна гэтыя дукумен... Więcej »
З Паўлам ГЖЭСЕМ, аўтарам фатаграфічнага праекта „Маладыя мастакі”, вылучаным у пятым выпуску конкурсу Samsung Art Master, сустракаемся ў час вернісажу 14 лістапада г.г. у Замку Уяздоўскіх у Варшаве. Ганна КАНДРАЦЮК: — Паўлік! Вельмі цешыць мяне Твой поспех і тое, што магу пабываць на Тваім вернісажы. Твой праект будуе метанарацыю ўсёй конкурснай выстаўкі. На ёй паказаны творы 14 маладых мастакоў. Ставіш крытычнае пытанне сітуацыі, у яко... Więcej »
У беларускай спартовай прэсе скандал. Гучыць гэта надзвычай нязвыкла. У беларускай прэсе, ды нейкі там скандал!? Як могуць быць у нас праблемы з прэсай!? І як такое прапусціла цэнзура?! І хоць спорт не палітыка, то ўсё адно, калі там бачыш скандальны матэрыял, міжволі закрадваецца думка, што артыкул усё ж выйшаў з чыйгосьці дазволу. А ўвесь той гвалт атрымаўся з нібыта адсутнасці належнага ўзроўню патрыятызму ў барысаўскіх аматараў футб... Więcej »
Гомельскія дойліды пабудавалі на сваю галаву і галаву наступных дзесяткаў пакаленняў маскоўскі Крэмль, які стаўся нашай Вавілонскай вежай. Гэтая вежа накрыла нас на доўгія стагоддзі. Накрыла так, што аж мову адбіла. Іншая вежа — Астанкінская — у новым веку „прамывае” мазгі капітальна — аж да парэшткаў свядомасці. Занялі б мы даўно „свой пачэсны пасад”, каб не сунуў г...но такі добранькі „брат”. Але і самі не лепшыя — бульбашы на шашы. І... Więcej »
Прэстыжную ўзнагароду Prix Europa атрымаў на фестывалі ў Берліне дакументальны тэлефільм „Галерэя Ады”, зрэалізаваны Уладзімірам Коласам, дырэктарам непрызнаванага рэжымам Аляксандра Лукашэнкі беларускага Гуманітарнага ліцэя. Конкурс праводзіцца з 1987 г. па ініцыятыве Рады Еўропы і Еўрапейскага фонду культуры „з мэтай папулярызацыі творчасці і разнароднасці нацыянальных, рэгіянальных і мясцовых культур”. Сёлета на конкурс заяўлена было... Więcej »
І чаго тут цешыцца? Дажджы, імглы, настальгія, аголеныя дрэвы ці, як спявае адна з беларускіх бардэс, адзінота ў лістападзе. Ёсць аднак сведкі на тое, што ў адным з падляшскіх гарадоў штогод на працягу трох дзён восень мае іншы твар. Тады ў сонцы блішчаць апошнія каляровыя лісты, а ранішнія імглы ствараюць лянівы, спакойны пейзаж, часткай якога з’яўляемся і мы самі. У сэрцы гэтага краявіду знаходзіцца Бельскі дом культуры, дзе пятнаццат... Więcej »
У вечарэючай Нараўцы, над галоўнай вуліцай вісіць банер, аздоблены з левага боку беларускім узорам, з надпісам па-польску: „Ці наша пушча заслугоўвае такога лёсу?” І твар тутэйшага беларуса, дзядзькі хутчэй немаладога, з вырытымі на твары неспакоем і бываласцю. Ці той хтось, хто павесіў гэта, услухоўваецца ў тое, ці „плача зямля”, у нашу зямлю, як рабіла ў сваім дакуменце нараўчанка Тамара Саланевіч, ці мо выкарыстоўвае наш воблік для ў... Więcej »