W 1875 r. podróżujący Bugiem Zygmunt Gloger dotarł do Drohiczyna. Wrażenia z tego miasta opublikował w 1903 r. w książce Dolinami rzek. Opisy podróży wzdłuż Niemna, Wisły, Bugu i Biebrzy. Pisał w niej: Drohiczyn nie miał swojego historyka, któryby dzieje jego wyczerpał i w żywym obrazie przedstawił... i dalej Podanie miejscowe, będące zwykłą baśnią ludową, do wszystkich naszych zamków przywiązaną powiada, że góra ta usypana była rękoma ... Болей »

Archiwa kościelne na Litwie powstały wraz z chrztem tego kraju i założeniem bi­skupstwa wileńskiego. Od początku w Archiwum Katedry Wileńskiej gromadzono najważ­niejsze dokumenty kościelne z terenu całej diecezji. Pierwsze próby porządkowania zasobu archiwum podjął biskup Jan z książąt litewskich. W roku 1520 polecił kapitule zebranie dokumentów funduszowych, zabezpieczenie ich i zewidencjonowanie. W tym czasie po­wstał pierwszy kopiari... Болей »

Na temat Radziwiłłów linii birżańskiej pisano już dość dużo, sporo także na temat ich klienteli. W dużej mierze jest to zasługą Urszuli Augustyniak, Janusza Tazbira oraz Eweliny Kozak. Pewne informacje na ten temat znaleźć możemy w książce Czaplińskiego i Długosza oraz innych autorów. Stosunkowo duża ilość prac poświęconych Radziwiłłom wynika nie tylko z ich znaczenia w dziejach Rzeczypospolitej, ale częściowo spowodowana jest wielością... Болей »

Ludwika Karolina Radzi­wiłłówna, jedyna córka Bogusła­wa Radziwiłła, koniuszego litew­skiego i Anny Marii Radziwiłłów­ny, córki Janusza Radziwiłła, wo­jewody wileńskiego, hetmana wielkiego litewskiego, nie docze­kała się pochlebnej literatury na swój temat. Epitety, jakimi była określana po swoim ślubie z Ka­rolem Filipem Wittelsbachem, księciem neuburskim, oscylowały między chytra i podstępna, samo­wolna i zdradziecka, czy femme fatale... Болей »

Krzyżacki opis drogi z Wizny na wschód z 1396 r. wiodącej wzdłuż rzek Narwi i Supraśli wspomina na tym terytorium tylko o lasach i łąkach, wymienia też jedynie na­zwy rzeczek: Neresna (Nereśl), Gestra (Jaskra), Succresla (Supraśl), Ploska (Płoska), Swizlocze (Świsłocz) i dodaje, że pierwsze wsie są dopiero 5 mil za Świsłoczą. Pokój, który zapanował po zwycięstwie grunwaldzkim 1410 r. zaowocował tu potężną falą osadniczą. Formowanie osad... Болей »

W 1996 r. Profesor doktor habilitowany Stanisław Alexandrowicz obchodził 65 rocznicę urodzin. Z okazji tego jubileuszu warto byłoby przybliżyć czytelnikom Białostoc­czyzny sylwetkę Profesora przez wiele lat związanego z naszym regionem. Stanisław Alexandrowicz urodził się 5 kwietnia 1931 r. w Wilnie w rodzinie Bohdana i Marii z Kukowiczów. Ojciec był urzędnikiem państwowym - pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Łucku, matka była nauczyciel... Болей »

Dość powszechnie przyjętą datą powstania słyn­nego ikonostasu supraskiego jest rok 1664. Malarzem ikon miał być niejaki Wincenty, a rzeźbiarzem i pozlotnikiem Andrzej Modzelewski. Ukoń­czony został 8 czerwca 1664 r. Te informacje podał po raz pierwszy M. Dalmatow, a po­chodziły z dziś zaginionego Pomiannika supraskiego. Hi­storyk sztuki, zajmujący się dziejami opactwa supraskiego W.Kochanowski , w jednym miejscu przytacza taką właśnie d... Болей »

Od połowy XVII w. coraz bardziej rosła w Rzeczypospolitej rola magnaterii. Szczyto­wy wzrost jej znaczenia nastąpił niewątpliwie w epoce saskiej, kiedy to magnaci mieli de­cydujący wpływ na władzę w państwie i jego politykę. Ten system rządów, określany jako oligarchia magnacka, powodował decentralizację państwa i przekształcał je w luźny zwią­zek "państw" magnackich. Taki proces nie sprzyjał, oczywiście, ogólnej kondycji politycz­nej R... Болей »

Bezpośrednio po przyłączeniu Podlasia do Korony w 1569 r. ponad 3/4 istniejących tu osad stanowiło własność szlachecką. Większość z nich należała do drobnej i średniej szlachty.Niewiele było natomiast dużych włości prywatnych. Do największych tutejszych właścicieli ziemskich należeli wówczas Kiszkowie, Kosińscy, Radziwiłłowie i Sapiehowie. Dwie pierwsze rodziny nie długo utrzymały swoje znaczenie. W przeciwieństwie do ich majątków, któr... Болей »

Dolina rzeki Biebrzy wraz z dolinami uchodzących do niej dopływów zawsze stanowiła niezwykle trudny teren do komunikacji. Nie było możliwe posługiwanie się drogami lądowymi, które łączyłyby osady położone na północnej krawędzi doliny z osada­mi na skraju południowym. Nie dotyczyło to oczywiście zim względnie długich w tym regionie, gdy czynne były tzw. drogi zimowe, niedostępne wiosną, latem i jesienią. Trudności komunikacyjne sprawiały... Болей »